Je moet al van een behoorlijk verre planeet komen, om nooit gehoord te hebben van Stéphane Galland, Brusselaar van origine maar vooral meesterlijke drummer-van-evolutie, die wellicht bij de meesten onder ons bekend is van bij AKA Moon, maar die verder te horen is op een nauwelijks in te schatten aantal platen en die samengewerkt heeft met alles en iedereen die er in de hedendaagse Europese jazzwereld iets te betekenen heeft.

Deze nieuwe plaat omschrijft hij zelf als een queeste naar ritme, dat ongrijpbare begrip dat onder meer kan betekenen dat de mens, als hij geen ritme tegenkwam, onvermijdelijk de hongerdood zou sterven. Lichaam en ziel zouden afsterven als er geen ritmes waren en dat uitgangspunt is de basis voor de tocht die Galland en zijn vijf kompanen hier ondernemen. Tirmes onderzoeken, dissecteren, tot de hunne maken en zicht krijgen op zoveel mogelijk aspecten van ritme, dat was de leidraad.

Dat leidt hier tot zes lange composities -ze klokken samen af op 43 minuten- waarin vanzelfsprekend de percussie van Galland voorop staat, maar tegelijk veel ruimte biedt aan de inbreng van de medemuzikanten, die overigens niet van de minsten zijn: op sax zijn er mede-Brusselaar Sylvain Debaisieux, bekend vanwege zijn werk met o.a. Erik Vermeilen en Eve Beuvens, én Shoko Igarashi, op en top Japans, maar al menige jaren in onze hoofdstad verzeild. Dat laatste geldt ook voor trompettist Pierre-Antoine Savoyat, al is die Frans van komaf en voor pianist Wajdi Riahi, die zijn wiegje in Tunesië had staan. Ook hij maakt al enkele jaren flink wat furore ind e Brusselse scene, net als de Nederlandse bassiste Louise Van den Heuvel, die je ondermeer kan vinden in de rangen van Dishwasher en aan de zijde van Zwangere Guy.

Een puik gezelschap dus, dat zich al enkele jaren toelegde op het bedenken en uitwerken van bijzondere ritmepatronen, niet zelden geleend van tradities en culturen van elders op deze aardbol. Die werden bewerkt, verfijnd en tenslotte gebruikt als heel eigen idioom van het gezelschap. Bestaande dingen werden ontleed en gaandeweg maakte get gezelschap ze zich eigen, tot ze als het ware de zelfgemaakte muzikale taal van de zes werden.

Niet alles op deze plaat is even makkelijk te begrijpen -al zullen de muzikanten wellicht zeggen dat dat niet echt hoeft en dat je hun muziek gewoon moet ondergaan- en enige herhaling is, zo mocht ik ervaren, best nuttig en zelfs aangewezen.. Net zo goed helpt het, als je de tekstjes erbij neemt, die Galland zelf in het CD-boekje achterliet, al moet ik toegeven dat ik daarin pas vernam dat de Morpheus waar het openingsnummer naar verwijst, ontleend is aan The Matrix, een verschijnsel dat me volkomen vreemd is, terwijl ik wel onthouden had dat de Oude Grieken hem beschouwden als de God van de Dromen.

Van het Lindy-effect had ik dan wel weer gehoord en Galland legt hier uit hoe hij aankijkt tegen de levensverwachting van de quintuplets, waar hij zich al jarenlang in specialiseert. De godin van de jacht, Artemis krijgt vanzelfsprekend ook een titel toegewezen op deze plaat: dat is een ensemble met zo’n naam wel aan zichzelf verschuldigd, net zoals het logisch lijkt dat het slot van de zoektocht erin bestaat dat de verschillende culturen elkaar tegenkomen en aan het feesten slaan in een heuse “Transe Culture”.

Stéphane Galland is niet je muzikant-van-om-de-hoek, maar wel een erg interessante man, die steeds weer op zoek gaat naar het diepere dan wat je op het eerste gezicht waarneemt. Dat vergt wat inspanning, maar het resultaat is nergens minder dan indringend. Te ontdekken !

(Dani Heyvaert)